top of page
Τα καλοκαίρια όλης μου της ζωής, που τα περνούσα στο χωριό της μητέρας μου στην Κρήτη, παρατηρούσα τις γυναίκες της οικογένειας, πόσο δοτικές ήταν στους άλλους ανθρώπους γύρω και ταυτόχρονα πόσο φειδωλές ήταν με τον εαυτό τους, σπάνια εξέφραζαν δικές τους ανάγκες, σαν να μην τους επιτρεπόταν καν να τις έχουν.
Άκουγα ιστορίες για πράγματα που ήθελαν να κάνουν αλλά που ποτέ δεν κατάφεραν και θυμάμαι τις βεγγέρες σαν έναν χώρο και χρόνο δικό τους, όπου, παρόλο που η δουλειά δε σταματούσε ποτέ, μπορούσαν να διασκεδάσουν μεταξύ τους, ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, στα κατώφλια, ενώ οι σύζυγοι ήταν στο καφενείο.
Εδώ θα βρείτε αναλυτικές πληροφορίες για το project
bottom of page